Bu sabah haberlerde, uyuşturucu madde bağımlılığı ile ilgili bir haber dinliyordum. Madde bağımlılığının azaltılması için alınabilecek tedbirlerden bahsediliyordu. O sırada bir istatistik verildi: Madde bağımlısı çocukların ortak bir özelliği, hayır diyemiyor olmalarıymış.
Aklımda bir yığın kare canlandı.
"Hayır deme bana!" diye tizleşmiş sesi ile bağıran bir anne... Neden hayır demeyecek? Çocuğu onun istediği gibi giyinmedi diye, onun istediği yemeklerden, onun istediği kadar yemedi diye, onun istediği sırada evden çıkmadı diye...
Çocuğun "hayır" demelerinde maruz kaldığı muamele, vaz geçiriyor "hayır" demekten.
"Hayır dersem ne olur?" kaygısı ile, içinden geçenleri olduğu gibi getiremeyen, içinden gelen kişi olamayan çocuklar yetişiyor.
Bugün bizim yanımızda "hayır" demeyi güven içinde tecrübe edemeyen çocuk, yarın ona kimden geleceğini bilmediğimiz tekliflerin karşısında da "hayır" diyemeyen kişi olabiliyor.
Keşke çocukların bize rahatça "hayır" diyebiliyor olmasının keyfini süren anne babalar, öğretmenler olabilsek... O zaman çocukla uyum içinde yaşamayı da öğrenebileceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder